'Verlaat de gevangenis zonder te betalen'
Blijf op de hoogte en volg Jitske
27 Februari 2014 | Peru, Lima
De reden waarom ik eigenlijk het weer nodig vond om een blog te schrijven is mijn bezoek aan de vrouwengevangenis in Lima. 'Alleen op bezoek' dit keer niet alleen in het spel monopolie, maar in het echt. Wat zouden de vrouwen in deze gevangenis wel niet over hebben voor een kaart 'verlaat de gevangenis zonder te betalen'
Ik zal bij het begin beginnen. Gister had ik de mogelijkheid om de vrouwengevangenis van Lima te bezoeken samen met Aukje van de Kamp. Haar zoon woont in Peru en heeft een heel mooi project opgestart. Hij heeft kinderrestaurants opgericht voor de aller-armsten in Peru en ook zijn ze nu bezig met een kindertehuis op te bouwen. Eventueel kun je er meer over lezen op http://www.pandevida.nl/.
Aukje was bij hem op bezoek geweest en heeft het de gewoonte gemaakt om, wanneer ze in Lima is en voldoende tijd heeft, Fransesca, een vrouw in de vrouwengevangenis van Lima een bezoek te geven. Ik kon mee en dit leek mij een erg indrukwekkende ervaring.
Dat was het zeker, de vrouwengevangenis ligt niet in een al te beste buurt en toen we aankwamen stond er al een enorme rij, kinderen, nichtjes, neefjes, moeders, hele families stonden te wachten met tassen vol eten en spulletjes voor degene die zij zouden gaan bezoeken. Na ongeveer een uur gewacht te hebben, gelukkig onder een afdakje, want ja het is hier nog steeds errrug warm, kwamen de bewakers langs om ons paspoort te controleren, ons een stempel te geven en werd er een nummer op onze arm geschreven. Er werd ons verteld dat Aukje niet met broek naar binnen mocht (later werd uitgelegd door Fransesca dat de gevangenen op die dag een broek aan moeten en de bezoekers daarom een rok aan moeten, zodat ze beter uitelkaar gehouden kunnen worden) en dat mijn rok te kort was. Dit veroorzaakte een hele ophef bij alle vrouwen in de rij en de bewakers, iedereen voelde zich genoodzaakt om er ook iets over te zeggen, of advies te geven. Uiteindelijk kon mijn rok ver genoeg naar beneden worden getrokken en kon Aukje voor twee soles (ong. 50 cent) een rok huren en haar broek en telefoon afgeven aan een vrouwtje die daarvan haar bussiness had gemaakt (Zoals in mn vorige blog beschreven: Peruanen zijn erg creatief in het creeren van banen).
Vervolgens nog meer opschudding omdat Aukje zich in de rij omkleedde, want het leek ons allebei niet zo’n goed idee om een smoetzelig hokje binnen te gaan ivm eventuele berovingen etc. twee vrouwen probeerden in paniek er nog een beetje voor te gaan staan, haha wij konden er eigenlijk alleen maar hard om lachen, zelfs het in de rij staan was dus al een hele ervaring.
Vervolgens liep de rij langzaam naar binnen, een drie kwartier, twee stempels, gefouilleerd ( en hoe!), nog een paspoort controle, nog een nummer en nog twee stempels later, kwamen we terecht voor een hek en moesten we de naam opgeven voor wie we kwamen. (Nog wel noemenswaardig is dat de stempels onder andere bestonden uit die van een unicorn, de ijfeltoren en een uil, Als je niet beter zou weten zou je denken dat we een dagje naar het pretpark gingen, erg absurd).
Wij zouden Fransesca bezoeken, een Nederlandse vrouw die zich ooit heeft over laten halen om 44 kilo drugs mee te smokkelen. Voor elke kilo drugs die je mee smokkelt krijg je in Peru een jaar celstraf opgelegd, maar ‘gelukkig’ voor Fransesca bestaat er een maximum van 15 jaar, waarvan ze er nu 10 heeft gezeten. ‘Nog 5 jaar, het einde is in zicht’ zei ze in het gesprek….
Het bezoek vond plaats op een soort binnenplaatsje wat er, als je niet zou weten dat het een gevangenis was, er eigenlijk nog best gezellig uit zag. Overal stonden plastic tafeltjes, plastic stoeltjes en parasolletjes, druk bezet door gevangenen en bezoekers, en er waren zelfs kleine soort winkeltjes met spulletjes die gemaakt worden door de gevangenen. Fransesca maakt bijvoorbeeld sieraden. Dat is haar werk in de gevangenis. Door te werken kunnen de gevangenen strafvermindering krijgen, maar om te kunnen werken moet je betalen, waardoor er niet altijd gewerkt kan worden. Na 10 jaar goed gedrag getoond te hebben en te hebben gewerkt heeft Fransesca nu een maand strafvermindering. In het kader van ‘wie het kleine niet eert..’ laten we maar zeggen.
Fransesca zegt dat ze positief probeert te blijven en dankbaar wil zijn
voor de kleine dingen. Zo is ze dankbaar dat zij de taak heeft gekregen om sochtends de katten te voeren, ze houdt van katten en is blij dat zij dat mag doen. Ze is dankbaar dat ze groot is en mensen haar daarom ook sneller met rust laten. Ze is dankbaar voor De Nederlandse Ambassade die eens per maand langs komt om haar te bezoeken en dan wat geld geeft zodat ze kan werken. En ook dat ze niet, zoals veel van de andere buitenlandse gevangenen, overgeplaatst is naar de andere gevangenis in Lima, die waar Joram van de Sloot ook zit, want die schijnt nog veel slechter te zijn. En ze is dankbaar dat ze hier veel in de buitenlucht kan zijn ‘In NL zou ik maar 10 minuten per dag naar buiten hebben gemogen’. Ze is dankbaar voor de positieve mensen om haar heen, dat heeft ze echt nodig om het vol te kunnen houden en ook daarom is ze erg dankbaar voor het bezoek dat af en toe komt en ook de spulletjes die steeds mee worden genomen. (Ik vond het nog een hele klus toen ik sochtends in de winkel stond te bedenken wat ik mee moest nemen, wat koop je voor iemand die zelf al 10 jaar niet in een winkel is geweest. Uiteindelijk heb ik spulletjes gekocht zoals deo, shampoo, tandpasta en ook veel lekkere dingen zoals koekjes en chips wat ze ook uit kon delen). Door de kleine dingen in de gevangenis te waarderen kan ze het volhouden. ‘Ik kan zo verlangen naar de buitenwereld, weer dingen doen ondernemen, mijn zoons weer zien, maar de deuren blijven nog dicht voor mij’
Ook hebben we gesproken met een vrouw die er zat door belastingenschuld, of meer door de corruptheid die in Peru heerst. Ze zit al 5 jaar en moet nog 1 jaar. Ze heeft haar kindje die destijds 1 jaar was al die jaren niet meer gezien omdat haar man naar het buitenland is gevlucht en haar niet durft te bezoeken uit angst om ook opgepakt te worden.
Heftige verhalen dus. Wat me misschien nog wel het meeste trof is het afscheid. Fransesca gaf ons een dikke knuffel en bedankte ons meerdere malen voor onze komst. Het hek ging open, wij stapten naar buiten, het hek ging dicht en Fransesca bleef achter. Ze zwaaide ons nog na en riep nog tegen Aukje: ‘bedankt schat! Tot snel!’ Toen ik me omdraaide en haar daar zo achter het hek zag staan, met haar hand door de tralies om nog te zwaaien trof me dat echt. Wij gingen de wereld in, zij bleef achter. Hoe troosteloos is het om elke dag, de hele dag, op dat binnenplaatsje te moeten zitten, 15 jaar lang. En dat iets wat voor mij zo vanzelfsprekend is, haar grootste verlangen is: Vrijheid.
-
27 Februari 2014 - 22:39
Lia Slagboom:
Ha lieve Jit.
Je had het me al verteld vanmiddag, maar nu ik het nog eens overlees maakt het opnieuw zoveel indruk op me!Wat een verhaal! En wat verdrietig dat Francesca zich zo heeft laten gebruiken, en nu de gevolgen moet dragen. Super dat jij de dag iets lichter voor haar kon maken.
En wat een "tattoo's "
Al met al weer een hele belevenis .
Geniet van alles!
Liefs,Mam -
28 Februari 2014 - 17:46
Sanne:
Woooow! Jit!! Wat gaaf dat je dit gedaan hebt! Kon mn ogen ook haast niet drooghouden aan het eind! In Afrika ben ik ook de gevangenen gaan bezoeken en hoe je t beschrijft Jit, zo mooi en zoo treffend! Zie het weer helemaal voor me! Wat bijzonder ook met Aukje vd Kamp! Leuke vrouw vlg mij!:)
Ga je nog eens terug? Komt Aukje binnenkort weer? Of ga je ook kijken bij Carlos en de kindertehuizen?ben zo benieuwd!
Veel liefs!!!!
San
Ben -
28 Februari 2014 - 18:26
Renske:
Pff idd wat een mooi maar heftig verhaal zeg, kon het ook bijna niet droog houden aan het eind, ook hoe je het omschrijft, zij blijft daar achter met de handen om de tralies en jullie stappen weer de wereld in.
Ja wat een leven heb je dan! Bijzonder dat ze toch zo dankbaar kan zijn, mooi hoor! Fijn dat ze dan ook van jullie zulke bezoeken krijgt!
Bijzondere ervaring weer jit!
-
03 Maart 2014 - 00:27
Taco:
Hmm, mooi verslag, bijzonder om te lezen! Dapper van je dat je geweest bent! maar nu je geweest bent geeft t ook wel veel voldoening denk ik. Besef je toch weer dat alles wat we vanzelfsprekend vinden dat eigenlijk niet is..
Je maakt wat mee!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley